Dziś pewnym faktem jest, że runy to alfabet powstały na skutek ewolucji systemów pisma w okolicach I w. n.e., używany przez ludy germańskie. Ustaliliśmy to dzięki konkretnym badaniom, które bezpośrednio wskazują ścieżkę rozwoju, jaką przebył alfabet runiczny by ukształtować się do formy w jakiej znamy go dziś. Niemniej jednak ludzie późnej starożytności i wczesnego średniowiecza nie mogli przecież w żaden sposób zbadać pochodzenia swojego pisma, prawda? Nie mieli do tego ani technologii, ani wiedzy - musieli sobie więc radzić z tym, co mieli: wyobraźnią.

​

Starożytni Grecy to idealny przykład, który zobrazuje wam to, co mam tu na myśli. Otóż, jako lud na nieco niższym poziomie cywilizacji niż my (nie posiadający chociażby prądu czy Internetu) musieli w jakiś sposób tłumaczyć sobie konkretne zjawiska. Na tej podstawie tworzyli historie zwane mitami, które wydawały im się sensowne i w dostateczny sposób spełniały swoje obowiązki. Wystarczy spojrzeć na mit o Demeter i Persefonie, który zgrabnie tłumaczy nam obecność pór roku, albo zagłębić się w historię Atlasa i w geografię północnej Afryki, aby szybko połączyć kropki i zauważyć powiązanie.

​

Dokładnie to samo przydarzyło się w Skandynawii, gdzie dominowało pogaństwo i wiara w równie wielu bogów, co w ówczesnej Grecji i Rzymie. Wyznawcy tej religii tworzyli swoje historie, z których zdecydowanie najpopularniejszą jest ta o nadchodzącym Ragnaröku, zgubie, w której miały zginąć niemalże wszystkie bóstwa, i wokół której obracało się wiele pokrewnych wątków mających do niej doprowadzić. My jednak spojrzymy bliżej na nieco inną historię.

​

Odyn, jak niektórzy z was mogą wiedzieć, to zwyczajnie szef bogów, jakkolwiek trywialnie to nie zabrzmi. W mitologii istniały również trzy boginie losu (zupełnie jak w greckim odpowiedniku, hm...), które nieustannie zapisywały na korze Yggdrasilu, magicznego drzewa rosnącego w centrum wszechświata, przeznaczenie wszystkich istot. Nazywano je Nornami, których imiona to Uld, Skuld i Werdandi. Odyn obserwował je, a przez swoją paskudną naturę pozazdrościł ich wiedzy. Z tego powodu postanowił się poświęcić, aby móc posiąść choć jej cząstkę (miał w zwyczaju ogromne poświęcenia dla wiedzy, zdarzyło mu się na przykład wyłupać sobie oko). Opowieść tę możemy przeczytać w zwrotkach 138-139 Hávamálu, zbioru nordyckich poematów, na którego temat więcej informacji znajdziesz poniżej.