Runy Średniowieczne podlegają tym samym zasadom, co pozostałe alfabety, w związku z czym nie ma potrzeby opisywania ich ponownie. Wspomnę teraz za to o innym fenomenie, który system ten ze sobą przynosi: charaktery pisma. Wyróżniamy dwa, runy ryte i pisane. Ten pierwszy, jak sama nazwa wskazuje, dostosowany jest do rycia inskrypcji w skale. Z nim mogliście spotkać się przy okazji nauki o Futharku Starszym. Każda z jego run jest bowiem kanciasta, tj. unika się zaokrągleń, które ciężko jest wyryć za pomocą narzędzi. Runy pisane to z kolei coś, co popularne staje się dopiero w późnym średniowieczu, kiedy to coraz bardziej powszechne są zapiski na pergaminie i w przyszłości papierze. Dużo wygodniejsze jest więc rysowanie zaokrąglonych symboli, bowiem nie trzeba być aż tak starannym i można zaoszczędzić nieco na czasie. Milisekundy, ale zawsze. Warto wspomnieć, że nie jest to historyczne rozróżnienie, i nikt nie podchodził do tego tematu w ten sposób, a mieszanie charakterów to niezwykle częste zjawisko - do tego stopnia, że mógłbym się pokusić o szczere stwierdzenie, że są one jedynie moim wymysłem.