KONSTRUKCJA RUN
I TWORZENIE BINDRUN
Z racji na trudności związane z przyswojeniem wiedzy na temat bindrun wśród moich adeptów postanowiłem rozszerzyć temat skryptów runicznych o dodatkowe konkretne informacje, które powinny w zupełności wystarczyć do samodzielnej pracy nad konstruowaniem ligatur.
BUDOWA RUNY
Aby ułatwić wam zrozumienie poniższego wywodu, należy przede wszystkim przyswoić sobie terminologię związaną z budową każdej z run. Poniższa grafika prezentuje każdą z nazw, których będziemy używać.
Łodyga to, najprościej mówiąc, pionowa linia, na której runa jest zbudowana. Istnieją runy, które zbudowane są jedynie z takiej łodygi (Isa), a istnieją również takie, które w ogóle jej nie posiadają (Gebo, Ingwaz). Niektóre z run mogą mieć kilka łodyg (Hagalaz).
Gałęzie to najpopularniejsze części run. Występują one w niemalże każdej z nich i warto wspomnieć, że w inskrypcjach mogą wystąpić w zaokrąglonych wariantach (Fehu). Są to krótkie kreski odchodzące zazwyczaj od łodygi, jednak nie zawsze (Gebo). Gałęzie mogą łączyć również dwie łodygi (Hagalaz).
Łuki! Odróżnia się je od gałęzi przez to, że po odejściu od łodygi wracają na nią, tworząc kanciasty lub zaokrąglony kształt. Łuki nie muszą łączyć się z łodygą - najważniejszym jest, aby obydwa jego końce przylegały do innej części runy.
Ogonki to najrzadsza grupa, ponieważ występują jedynie na runach Perthro, Uruz i okazyjnie Raidho. Są to gałęzie, które tworzą nieco bardziej skomplikowany kształt (jak np. łuk), jednak w odróżnieniu do łuków nie łączą się z powrotem z łodygą.
Aby usystematyzować budowę wszystkich run, poniżej przedstawiam opis każdej z nich wedle moich standardów.
Fehu - łodyga i dwie gałęzie
Uruz - łodyga, gałąź i ogonek
Thurisaz - łodyga i łuk
Ansuz - łodyga i dwie gałęzie
Raidho - łodyga, łuk i gałąź/gałąź i ogonek
Kauna - ogonek
Gebo - dwie gałęzie
Wunjo - łodyga i łuk
Hagalaz - dwie łodygi i gałąź
Nauthiz - łodyga i gałąź
Isa - łodyga
Jera - dwa ogonki
Perthro - łodyga, dwie gałęzie i dwa ogonki
Eihwaz - łodyga i dwie gałęzie
Algiz - łodyga i dwie gałęzie
Sowilo - gałąź i dwa ogonki
Tiwaz - łodyga i dwie gałęzie
Berkana - łodyga i dwa łuki
Ehwaz - dwie łodygi i dwie gałęzie
Mannaz - dwie łodygi i dwie gałęzie
Laguz - łodyga i gałąź
Ingwaz - dwa łuki
Dagaz - dwie łodygi i dwie gałęzie
Othala - cztery gałęzie
Moim zdaniem najważniejszy w opisaniu budowy runy jest sposób jej rysowania. To właśnie nim się sugerowałem tworząc powyższą listę.
BINDRUNY PIŚMIENNICZE
Funkcja piśmiennicza, jak wspomniałem w ubiegłym temacie, charakteryzuje się przede wszystkim czytelnością. W związku z tym musimy uważać, aby bindruny stworzone w jej ramach były skonstruowane w możliwie najłatwiejszy do rozszyfrowania sposób. Należy więc pamiętać, że symbole te budujemy w podobieństwie do zwyczajnych słów, mając w pamięci metody zapisu stosowane przez oryginalnych użytkowników run. Wnioskujemy zatem, że słowa zapisać możemy od lewej do prawej, od prawej do lewej, od góry do dołu i od dołu do góry:
Najczęściej bindruny tworzymy w oparciu o łodygi run, jak widać powyżej. Najprościej jest to zrobić pionowo (grafiki 1. i 3.), bo wystarczy do głównej łodygi dorysowywać pozostałe części run, jednak poziome symbole wcale nie są trudniejsze w konstrukcji. Warto jednak wiedzieć, że nie wszystkie części run muszą być w takiej bindrunie widoczne. Doskonałym przykładem jest zapis słowa "ek" z Broszki z Bratsberg, widoczny na grafice czwartej. Jak widać, autor bindruny pominął kompletnie drugą gałąź Ehwaz. Nie jest to praktyka spotykana wybitnie często, jednak warto w razie potrzeby pamiętać, że można w ten sposób postąpić z problematycznymi częściami runy. Mimo braku łodygi słowo jest możliwe do odczytania (głównie dzięki kontekstowi) i nie stanowi problemu dla czytelnika - przez to wciąż nazywamy je bindruną piśmienniczą.
Kontekst jest niezwykle ważny w procesie tworzenia bindruny, ponieważ utworzone znaki wcale nie muszą być widocznie od siebie oddzielone, aby tworzyć słowo:
Inskrypcja ta to kontynuacja zapisu na wspomnianej wyżej broszce. Widzimy tutaj bindrunę "ek", a następnie "er", która została zapisana w sposób czytelny i popularny w Świecie Magii. Później widzimy Isę oraz Laguz, a na końcu mamy do czynienia z bindruną, którą bez kontekstu bez wątpienia nazwalibyśmy magiczną. Są to połączone runy Algiz i Ansuz, z czego Ansuz jest odbite lustrzanie. Mimo nietypowego połączenia nadal nazywamy tę bindrunę piśmienniczą.
BINDRUNY MAGICZNE
Funkcja magiczna rządzi się swoimi prawami. Aby nadać runom specjalne właściwości i zacieśnić istniejącą między nimi więź, należy doprowadzić do połączenia wszystkich symboli w spójną, harmonijną całość. W przeciwieństwie do bindrun piśmienniczych nie trzeba ograniczać liczby run (można powtarzać jeden symbol w nieskończoność), ani nie trzeba zachowywać czytelności. Stawiamy tu przede wszystkim na symbolikę.
Bindruny magiczne mogą, ale wcale nie muszą być reprezentacją jakiegoś słowa. Przykład po lewej to symbol stworzony z run używanych do zapisu słowa "tata", jednak ten po prawej to bindruna utworzona w oparciu o symbolikę run składowych będąca zlepkiem pozornie przypadkowych liter. Do tego drugiego sposobu najlepiej użyć Tablic Symboliki.